Στον παραδοσιακό πυρήνα όπου βρίσκεται σήμερα το Δημοτικό Μέγαρο και η Πλατεία υπήρχε αρχαίος οικισμός, που πιθανότητα είχε ιδρυθεί κατά τα Βυζαντινά χρόνια (330-1191 μ.Χ), ελάχιστα υπολείμματα υπάρχουν. Οι σεισμοί, οι πόλεμοι , οι αραβικές επιδρομές και η τριβή του χρόνου, δεν άφησαν τίποτε όρθιο από τον οικισμό της μακρινής εκείνης εποχής. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η μεσαιωνική στέρνα, που εξακολουθεί ακόμα να παραμένει άφθαρτη στο χρόνο. Από αρχαιολογική άποψη το χωριό δεν παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όμως από αρχαιολογική σκαπάνη έφερε σε φως αρκετά ευρήματα από τη γύρω περιοχή, που καλύπτουν μια ζωή 3000 χρόνων. Σε λαξευτούς τάφους βρέθηκαν ευρήματα που ανάγονται σε όλες τις ιστορικές περιόδους (αρχαϊκή, κλασική, ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή).
Χαρακτηριστικό του οικισμού είναι η πυκνή δόμηση. Τα σπίτια είναι ακουμπισμένα το ένα πάνω από το άλλο. Είναι κτισμένα στη άκρη του οικοπέδου, κάθετα προς το δρόμο ή παράλληλα προς αυτόν.
Οι υδατικές ανάγκες των κατοίκων εξυπηρετούνταν μέχρι το 1950 από το νερό που μαζεύονταν στη μεσαιωνική στέρνα του χωριού κατά τους χειμερινούς μήνες. Κατά καιρούς η προμήθεια νερού γινόταν από ένα πηγάδι που βρισκόταν στα νότια του Αγίου Αθανασίου. Το νερό μεταφερόταν στο χωριό με ζώα, μέσα σε μεγάλα σταμνιά.